การกำหนดเขตอนุรักษ์

สิ่งเหล่านี้สามารถช่วยให้เราจับตาดูสายพันธุ์ที่เป็นข้อกังวลในการอนุรักษ์โดยเฉพาะ เช่น สายพันธุ์ที่อยู่ในบัญชีแดง เช่น นกกาเหว่า หรือนกไนติงเกล ไซต์บางแห่งของเรามีการกำหนดเขตอนุรักษ์ (เช่น ไซต์ที่มีความสนใจทางวิทยาศาสตร์เป็นพิเศษหรือพื้นที่คุ้มครองพิเศษ) ซึ่งขึ้นอยู่กับ สัตว์ป่าสงวน ไซต์ที่รองรับประชากรของนกสายพันธุ์ใดสายพันธุ์หนึ่ง และเรายังสามารถใช้ผลการสำรวจของเราเพื่อตรวจสอบว่าสายพันธุ์เหล่านี้ดำเนินไปอย่างไร สิ่งนี้ช่วยให้เราสามารถให้ข้อเสนอแนะว่าฝ่ายบริหารใช้ได้ผลกับสายพันธุ์หลักเหล่านี้หรือไม่ เราสามารถเปรียบเทียบแนวโน้มว่าสายพันธุ์ต่างๆ มีผลอย่างไรบนไซต์ของเรากับแนวโน้มระดับชาติ (เช่น ข้อมูลที่เผยแพร่โดยBritish Trust for Ornithology ) หากการลดลงหรือการเพิ่มขึ้นในสายพันธุ์ใดสายพันธุ์หนึ่งไม่ตรงกับแนวโน้มระดับชาติสำหรับสายพันธุ์นั้น นั่นอาจเป็นสัญญาณให้เราพิจารณาว่ามีบางสิ่งเฉพาะในพื้นที่นั้นที่อาจส่งผลกระทบต่อสายพันธุ์นั้นหรือไม่ เราสามารถดูการเปลี่ยนแปลงของประชากรสายพันธุ์ได้ในระยะยาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับการสืบทอดแหล่งที่อยู่อาศัย ตัวอย่างเช่น ที่สถานที่ฟื้นฟูป่าไม้ของเรา เมื่อต้นไม้โตขึ้น เราสามารถติดตามการเปลี่ยนแปลงจากสายพันธุ์ที่ทำรังในทุ่งหญ้าเป็นหลัก เช่น นกสกายลาร์กและทุ่งหญ้าพิพิต ผ่านนกที่เกี่ยวข้องกับพุ่มไม้ เช่น นกกระจิบวิลโลว์ และในที่สุดก็กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญป่าไม้