เกณฑ์การวินิจฉัย ในปี 1990 เกณฑ์ที่ใช้ในการวินิจฉัยโรคข้อเข่าเสื่อม

เกณฑ์การวินิจฉัย ในปี 1990 เกณฑ์ที่ใช้ในการวินิจฉัยโรคข้อเข่าเสื่อมของมือได้รับการพัฒนาขึ้นโดย American College of Rheumatology จากการศึกษาแบบหลายศูนย์และใช้การขยายตัวของเนื้อเยื่อแข็งและการบวมของข้อต่อบางอย่างเพื่อบ่งชี้ถึงโรคข้อเข่าเสื่อม ข้อกระดูกอักเสบ เกณฑ์เหล่านี้พบว่าเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสูงในการแยกแยะโรคข้อเข่าเสื่อมจากสภาวะอื่นๆ โดยมีความไว 92% และความจำเพาะ 98% การวินิจฉัยแยกโรค Pseudo-arthrosis เป็นอีกหนึ่งภาวะสุขภาพที่มีลักษณะคล้ายกับโรคข้อเข่าเสื่อม ซึ่งเพิ่มความเป็นไปได้ในการวินิจฉัยที่ผิดพลาด การถ่ายภาพรังสีสามารถช่วยแยกแยะโรคข้อเข่าเสื่อมจากสิ่งนี้ได้ ซึ่งควรแสดงให้เห็นพยาธิสภาพความเสื่อมของข้อต่อส่วนปลายของกระดูกส่วนปลาย การเผาไหม้หมายถึงการเปลี่ยนแปลงของข้อต่อที่ได้รับผลกระทบซึ่งเกี่ยวข้องกับการพัฒนาที่มีลักษณะคล้ายงาช้างบนกระดูกที่เกี่ยวข้อง