โลกของเรา โลกเป็นโอเอซิสไม่เพียง

โลกของเรา โลกเป็นโอเอซิสไม่เพียง แต่ในอวกาศเท่านั้น แต่ยังอยู่ในเวลาด้วย มันอาจจะรู้สึกถาวร แต่โลกทั้งใบเป็นสิ่งที่หายวับไปในช่วงอายุขัยของจักรวาล เกือบสองในสามของเวลาตั้งแต่ จักรวาล เอกภพเริ่มขึ้น โลกไม่เคยมีอยู่ด้วยซ้ำ และจะไม่คงอยู่ตลอดไปในสถานะปัจจุบัน อีกหลายพันล้านปีนับจากนี้ ดวงอาทิตย์จะขยายตัว กลืนดาวพุธและดาวศุกร์ และเติมเต็มท้องฟ้าของโลก มันอาจจะขยายใหญ่พอที่จะกลืนโลกได้ มันยากที่จะแน่ใจ ท้ายที่สุดแล้ว มนุษย์เพิ่งจะเริ่มถอดรหัสจักรวาลเท่านั้น แม้ว่าอนาคตอันไกลโพ้นจะคาดเดาได้อย่างแม่นยำได้ยาก แต่อดีตอันไกลโพ้นกลับเป็นเช่นนั้นเล็กน้อย จากการศึกษาการสลายกัมมันตภาพรังสีของไอโซโทปบนโลกและในดาวเคราะห์น้อย นักวิทยาศาสตร์ได้เรียนรู้ว่าโลกและระบบสุริยะของเราก่อตัวขึ้นเมื่อประมาณ 4.6 พันล้านปีก่อนในทางกลับกัน เอกภพดูเหมือนจะมีอายุประมาณ 13.8 พันล้านปี นักวิทยาศาสตร์มาถึงจำนวนดังกล่าวโดยการวัดอายุของดาวฤกษ์ที่เก่าแก่ที่สุดและอัตราการขยายตัวของเอกภพ พวกเขายังวัดการขยายตัวด้วยการสังเกตการเปลี่ยนแปลงของดอปเปลอร์ในแสงจากกาแลคซี ซึ่งเกือบทั้งหมดกำลังเดินทางออกจากเราและจากกันและกัน ยิ่งกาแลคซีอยู่ไกลออกไปมากเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งเดินทางออกไปเร็วขึ้นเท่านั้น บางคนอาจคิดว่าแรงโน้มถ่วงจะชะลอการเคลื่อนที่ของกาแลคซีจากอีกอันหนึ่ง แต่พวกมันกลับเร่งความเร็วขึ้นและนักวิทยาศาสตร์ไม่รู้ว่าทำไม ในอนาคตอันไกล กาแลคซีจะอยู่ไกลออกไปจนมองไม่เห็นแสงจากโลก กล่าวอีกนัยหนึ่ง สสาร พลังงาน และทุกสิ่งในเอกภพ (รวมถึงอวกาศด้วย) มีขนาดกะทัดรัดกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา สามารถพูดได้เช่นเดียวกันเมื่อใดก็ได้ในอดีต เช่น ปีที่แล้ว เมื่อล้านปีก่อน พันล้านปีก่อน แต่อดีตไม่ได้คงอยู่ตลอดไป