ภัยพิบัติทางธรรมชาติ

เผยแพร่ใน American Journal of Epidemiologyการศึกษาพบว่าบุคคลที่มาจากภูมิหลังที่ด้อยโอกาสประสบกับการสูญเสียบ้านที่เกี่ยวข้องกับภัยพิบัติอย่างไม่สมส่วน และพวกเขามีแนวโน้มที่จะได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากการสูญเสียบ้าน กล่าวคือจากการพัฒนาข้อจำกัดทางร่างกายและจิตใจในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หลังจากที่พวกเขาเสียบ้านไป การศึกษาครั้งแรกนี้สร้างขึ้นจากงานวิจัยก่อนหน้านี้ที่มุ่งเน้นเฉพาะข้อมูลค่าเฉลี่ยของประชากรเกี่ยวกับการสูญเสียบ้านและผลกระทบต่อสุขภาพ การศึกษาใหม่ระบุกลุ่มย่อยของประชากรที่อ่อนแอซึ่งมีแนวโน้มที่จะได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจนี้ ได้แก่ผู้สูงวัย ไม่แต่งงาน อยู่คนเดียว การศึกษาน้อย ผู้ว่างงาน ตลอดจนผู้มีปัญหาสุขภาพก่อนสูญเสียบ้าน นักวิจัยกล่าวว่าการระบุประชากรที่มีความเสี่ยงสูงเป็นพิเศษต่อความบกพร่องในการทำงานหลังเกิดภัยพิบัติอาจแจ้งการจัดสรรทรัพยากรระหว่างการบรรเทาภัยพิบัติ การเตรียมพร้อม การตอบสนอง และความพยายามในการฟื้นฟูในระดับท้องถิ่นและรัฐบาลกลางได้ดีขึ้น ดร. โคอิจิโร ชิบะ ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านระบาดวิทยาแห่งโรงเรียนสาธารณสุขมหาวิทยาลัยบอสตัน กล่าวว่า "การศึกษาของเราก้าวไปไกลกว่าการค้นพบแบบดั้งเดิมเกี่ยวกับผลกระทบโดยเฉลี่ยของประชากร และระบุความแตกต่างของผลกระทบที่ซับซ้อน" "ผลลัพธ์เหล่านี้ช่วยผู้กำหนดนโยบายโดยให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับผลกระทบที่ความเสียหายจาก ภัยพิบัติ อาจมีต่อความไม่เสมอภาคทางสุขภาพ ซึ่งการวิเคราะห์ผลกระทบโดยเฉลี่ยของประชากรจะเพิกเฉย นอกจากนี้ ผลลัพธ์ยังสามารถใช้เพื่อระบุว่าประชากรย่อยใดจำเป็นต้องได้รับการจัดลำดับความสำคัญในการสนับสนุนด้านสาธารณสุขหลังเกิดภัยพิบัติ " สำหรับการศึกษานี้ ดร.ชิบะและเพื่อนร่วมงานใช้วิธีการเรียนรู้ด้วยเครื่องเพื่อระบุความผันแปรของความสัมพันธ์ระหว่างการบาดเจ็บที่เกี่ยวข้องกับภัยพิบัติและข้อจำกัดในการทำงานในกลุ่มผู้รอดชีวิตที่มีอายุมากกว่าจากแผ่นดินไหวและสึนามิครั้งใหญ่ทางตะวันออกของญี่ปุ่นในปี 2554 แผ่นดินไหวขนาด 9.1 และสึนามิสูง 40 เมตร คร่าชีวิตผู้คนไปเกือบ 16,000 คน และทำให้ผู้คนกว่า 450,000 คนไร้ที่อยู่อาศัย ทีมงานใช้ข้อมูลการสำรวจก่อนและหลังเกิดภัยพิบัติจาก Iwanuma Study ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาทั่วประเทศเกี่ยวกับสภาพความเป็นอยู่ของผู้สูงอายุชาวญี่ปุ่น เพื่อวัดข้อจำกัดในการทำงานของแต่ละบุคคลในปี 2556 และ 2559 ตามตัวบ่งชี้สามประการ: การประเมินมาตรฐานทางกายภาพ ความทุพพลภาพ (เช่น มีใครพลิกตัวบนเตียงได้หรือไม่) ความสามารถในการทำกิจวัตรประจำวันด้วยตนเอง (เช่น เดิน อาบน้ำ เข้าห้องน้ำ) นักวิจัยพบว่าบุคคลที่มีข้อจำกัดในการทำงานที่รุนแรงมากขึ้นหลังจากการสูญเสียบ้านมีแนวโน้มที่จะมีการศึกษาน้อยลงและมีปัญหาด้านสุขภาพก่อนเกิดภัยพิบัติ เช่น ภาวะซึมเศร้า แต่ที่น่าสังเกตคือพวกเขายังพบว่าบุคคลเหล่านี้มีรายได้สูงขึ้นก่อนที่จะสูญเสียบ้านไป ข้อสันนิษฐานประการหนึ่งสำหรับข้อค้นพบนี้อาจอธิบายได้จากความไม่สอดคล้องกันของสถานะ - "สถานะทางสังคมในแง่มุมต่างๆ ขัดแย้งกัน และอาจขยายผลกระทบด้านลบของการสูญเสียที่อยู่อาศัยจากภัยพิบัติ" ชิบะอธิบาย การศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าผู้ที่มีรายได้สูงมีแนวโน้มที่จะมีส่วนร่วมในการดื่มมากเกินไป ซึ่งอาจนำไปสู่การจำกัดการทำงาน คำอธิบายอีกประการหนึ่งคือ "แทนที่จะย้ายไปอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรชั่วคราวร่วมกับผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ คนร่ำรวยอาจสามารถจ่ายได้และย้ายไปอยู่ในที่อยู่อาศัยส่วนตัวหลังจากสูญเสียบ้าน ซึ่งอาจส่งผลให้สูญเสียทุนทางสังคมที่มีอยู่ก่อนและ สนับสนุน." การทำความเข้าใจกลไกพื้นฐานเหล่านี้ซึ่งเป็นผลมาจากการสูญเสียบ้านและประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจอื่น ๆ จะช่วยให้ทราบถึงการแทรกแซงด้านสาธารณสุขที่ตรงเป้าหมายมากขึ้นหลังจากเกิดเหตุการณ์สภาพอากาศเลวร้ายในอนาคตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขากล่าว